(عکسی از نماز عید فطر ۱۳شهریور۱۳۵۷ قیطریّه تهران)
تظاهرات ۱۵شهریور در تهران نیز بسیار گسترده بود. روزنامه کیهان ۱۶شهریور، از آن به عنوان «بزرگترین راهپیمایی تاریخ ایران» نام برد.
ستاره اقبال خمینی و همپشتانش در اوج درخشش بود و روز به روز هم اوج بالابلندتری به خود می گرفت.
چندماه بعد، وقتی خمینی در ۱۲بهمن ۵۷، پس از بازگشت از فرانسه، از فرودگاه مهرآباد به سوی بهشت زهرا روان شد، استقبال مردم مشتاق از او، بسیار شورانگیز بود.
کیهان ۱۳بهمن۵۷ در این باره نوشت: «طول جمعیّت استقبال کننده ۳۳ کیلومتر بود... ۳۳ کیلومتر گل؛ گل در مسیر بهار تازه. از مهرآباد تا بهشت زهرا، شاخه های سرخ و سفید گل، کیلومتر در کیلومتر، در دست مردم بود... سه ردیف در تمام این ۳۳ کیلومتر، دستها را در دو طرف مسیر "امام"، در هم قفل کرده بودند؛ زنجیری از انسان، که پیوند مشتها و انگشتها، پیام وحدت و نوید آن بود».
***
از آن روزهای «قدسی ایثار»، چهل سال گذشت، امّا «بهار تازه» نیامد و نور شادی و نشاط بر هیچ دلی نتابید و از آن «بزرگترین نماز عید فطر» و «بزرگترین راهیمایی تاریخ ایران» جز خاکستر سردی در اجاق مسجدی و گوشه میدانی به جا نماند. خبرها خود گواهی می دهند.
***
۱۳دی۹۷ ـ رضایی، عضو مجلس آخوندی، با اعتراف به بی اعتباری رژیم در میان مردم گفت، «گسَلی بین مردم و حکومت ایجادشده و مردم هیچ سخنی از ما را باور نمی‌کنند... اسلام را هم ذلیل کردیم و ناتوان کردیم. نه اقتصاد اسلامی ساختیم، نه سیاست اسلامی و نه اخلاق اسلامی و نه رأفت و تساهل اسلامی را مدّنظر قراردادیم و فرهنگ بداخلاقی، خشونت، تبعیض و بی‌عدالتی را رواج داده ایم... گسَلی بین مردم و حکومت ایجادشده و هیچ سخن راستی را از ما باور نمی‌کنند».
***
ـ ۲۶مرداد ۱۳۹۸ ـ موسوی تبریزی، دادستان جنایتکار خمینی: «تعداد شرکت‌کنندگان در نماز جمعه کلّ کشور به ۱۰۰ هزار هم نمی‌رسد».
***
ـ تارنمای «ایران وایر»، ۵آبان ۱۳۹۴: آخوند ابوالقاسم یعقوبی، «امام جمعه بجنورد، با اعتراف به «برگزاری کمرنگ نماز جماعت در مدارس» گفت: «در برخی مدارس فقط سه نفر در نماز جماعت شرکت می کنند». «برای علوم دینی به اندازه علوم پایه وقت صرف نمی شود. برخی از مدیران می گویند خانواده ها اعتراض می کنند».
***
ـ «آفتابه لگن هفت دست/ شام و ناهار هیچی»!
ـ ۳۰مرداد۱۳۹۶، خبرگزاری حکومتی «مهر»، آخوند عبدالمقیم ناصحی، «رئیس کمیسیون فرهنگی ـ اجتماعی شورای شهر تهران»: «در ایران در طول ۳۸سال هزار مسجد جدید ساخته شد». «شهر تهران با توجه به جمعیّت هشت میلیون نفری، با دو هزار مسجد، کمترین تعداد مساجد را دارد و به لحاظ تقسیم تعداد مساجد بر تعداد جمعیت، باید گفت پایتخت، فقیرترین شهر کشور از نظر شمار مسجد است... در شورای چهارم تهران و در اولین روزهای فعالیت شورا مصوّبه یی داشتیم که ۴۰۰ مسجد محلّه یی در شهر تهران احداث شود... با اقدامات "شورای چهارم" تاکنون ۱۰۰ باب مسجد در تهران ساخته شده... در واقع ما دهها مسجد در دست احداث داریم که امیدواریم در دو سال باقیمانده ۵ ساله دوم این مساجد ساخته، تکمیل و در اختیار مومنان قرار گیرد».
نکته اینجاست که: مسجد بدون نمازگزار چه معنایی دارد؟
وقتی «تعداد شرکت کنندگان در نماز جمعه کلّ کشور به صدهزار نفر هم نمی رسد؟». نصیب «دو هزار مسجد تهران» در هر وعده نماز جمعه چند نفر می شود؟ آیا بیشتر از یک نفر؟
«پاچالداران» مساجد بر این عقیده اند که باید برای رونق بخشیدن به مساجد، «بسته های تشویقی» در اختیار نمازگزاران قرار داد. این بسته ها گاه از روضه خوانی خرگردن ترین آخوندها هم کارساز تر می شود و حتی «جمعه به مکتب آورد، طفل گریزپای را». اکر در مدارس نمازگزاران از تعداد انگشتان هم کمترند، با این ترفند آخوندپسندانه، حتی می توان بچه های دبستانی را هم در صف نماز جمعه می نشاند:
یک شیوه کارساز دیگر برای جذب هرچه بیشتر «مشتری» به مسجد، رو به راه کردن آب و هوای مساجد در تابستان و زمستان و عادت دادن نمازگزاران به خواب قیلوله پس از نماز است. این شیوه هم در تجربه بسیار کارساز بوده است:
البته باید توجّه داشت که این تجربه، بیشتر، مناسب مساجد سقف دار و دربسته است و گرنه در فضای رو باز کارآیی چندانی ندارد. مانند مسجد شاهچراغ شیراز:
امّا با ترفندهای هندوانه یی و خواب قیلوله یی نه تنها نمی توان «کاخ سفید را حسینیه کرد» و امید دجّال کفن پاره را که گفته بود: «امیدوارم یک دولت بزرگ اسلامی به همه دنیا غلبه کند» (۸اسفند۱۳۵۷)، برآورده کرد بلکه از سرنگونی حتمی در آتشفشان قهر مردم به جان آمده هم نمی توان رَست. شعارهای دشمن کوب «اسلام رو پله کردن/ مردمو ذلّه کردن» در قیام ۷دی ۹۶ مردم بپاخاسته مشهد و «پشت به دشمن/ رو به میهن» کشاورزان شرق اصفهان در نمایش جمعه ۲۵بهمن ۹۶ گواه این مدّعاست.
