دیدگان در حسرت خواب، آسمان بی اختر است

دوستش داری یکی را، میرود بی بازگشت

چشمهایی خیس میماند که عمری بر در است

قمریان را سنگ میراند ز باغ و ظلم باد

باغ میماند و گلهایی که هر سو پرپر است

باده را برچین که امشب ساقیا از فرط غم

باده ای از جنس اشک و خون مرا در ساغر است

مرغ شیدا پرکشید و رفت عاشق بر بهار

باورش این بود و مومن، کاین خزان آخر است

زندگی این است آری تلخ و شیرین نیش و نوش

مرغ خوشخوانی که حلقومش بزیر خنجر است
زندگی گهگاه لبریز از شب و خاکستر است

دیدگان در حسرت خواب آسمان بی اختر است