تازه ترین سخنان پاسدار یدالله جوانی، معاون سیاسی سپاه سرکوب ترجمان واقعیتی است بنام عمق تنفر، خشم و انزجار مردم از رژیم آخوندی.
وی برای نمونه اعتراف کرده است: «این وقایع با این گستردگی و ابعاد در طول عمر چهل ساله انقلاب اسلامی در نوع خود بی‌نظیر بود. ما حوادثی هم در ماه‌های ابتدایی انقلاب از حیث بی‌ثبات‌سازی داشتیم و در آن حوادث اکثرا مناطق قومیتی مورد توجه بود اما اتفاقی که در روزهای پایانی آبان ماه رخ داد، مسئله‌ای گسترده و جدید بود که گر چه نمونه‌هایی از آن مانند حمله به حوزه بسیج و آتش زدن آن و آتش زدن بانک‌ها و مراکز دولتی در اغتشاشات سال ۸۸ و ۹۶ دیدیم اما به لحاظ گستردگی در ابعادی بسیار کوچک‌تر از حوادث اخیر قرار دارد».
در این راستا نیز باید به ابعاد سرکوب خونین از سوی بسیج ضد مردمی و سپاه و همچنین نیروی انتظامی رژیم اشاره نمود تا بربریت ساری و جاری در مقابل خواسته‌های به‌حق مردمی، روشن‌تر گردد.
برای نمونه به نوشته سایت دویچه وله (۱ دسامبر ۲۰۱۹) تنها در «شهریار کرج ۱۰۰ نفر» به ضرب گلوله نیروهای خون‌ریز رژیم به شهادت رسیده‌اند. همچنین یک نماینده مجلس رژیم در سخنانی اعتراف کرده که «در روز اول اعتراضات علیه گرانی و سهمیه‌بندی بنزین، در «۷۱۹ نقطه از کشور» تظاهراتی برگزار شده است».
پیشتر نیز مقاومت ایران از دستگیری بیش از «۱۰ هزار معترض و قیام کننده» در شهرهای مختلف کشور خبر داده بود. بر این منطق خانم مریم رجوی فراخوانی خواستار مداخله جامعه بین‌المللی در این پرونده خونین شده و برای «اعزام هیئت‌های تحقیق بین‌المللی برای بازدید از دستگیرشدگان» فراخوان داده‌اند.
بدین سان روشن گردیده که در فردای راه‌اندازی اینترنت در بخش‌هایی از کشور، هرچه زمان می‌گذرد، آمار و ارقام ارسالی، واقعیت‌های دیگری را از صحنه‌های قیام به نمایش می‌گذارند.
به موازات این اعترافات نیز باید به رادیکالیسم موجود در جامعه که اکنون به هراس دیکتاتوری ولی‌فقیه ضریب دوچندان زده است اشاره نمود، بطوریکه بسیاری از تحلیل گران حکومتی از هردو باند متفق‌القول هستند که قیام اکنون به چرخه دیگری راه برده و در صورت بروز جرقه‌ای، اینبار جامعه در قدم اول بسوی پادگان‌ها و انبارهای اسلحه و یا خلع سلاح نیروهای سرکوبگر سرازیر خواهد شد.
همچنین این پاسدار سرکوبگر در ادامه به گوشه‌های دیگری از ابعاد قیام در میهن امان پرداخته و می‌افزاید: «حوادث در روزهای شنبه و یکشنبه به صورت گسترده و در ۲۹ استان و در صدها شهر ادامه یافت. یکی از این استان‌ها، استان اصفهان بود که در ۱۱۰ نقطه از استان اعتراضات و درگیری‌ها رخ داد و از حیث تجمعات بعد از استان‌های فارس و تهران رتبه سوم را در کشور در اختیار دارد».
