بر این اساس هر روز که میگذرد بر آمار شهدا افزوده میگردد. ارسال فیلم ها و تصاویر از شهرهای مختلف که بدلیل سانسور و قطع اینترنت در پشت مرزهای کشور به انتظار نشسته بودند، اکنون تصویر دیگری از ابعاد جنایات طی سه هفته گذشته را به نمایش می گذارند.
همچنین این وضعیت وخیم ضد انسانی در حالی است که دیکتاتور ولی‌فقیه تلاش دارد تا اوضاع را آرام و تحت کنترل به نمایش بگذارد.
دستگیری‌های گسترده، آدم‌ربایی، ترور و فشار بر خانواده‌ها بخشی از سیاست سرکوب در فردای قیام‌ها می‌باشند. بر این سیاق گزمگان خامنه‌ای بی‌محابا ضمن یورش به خانه‌های مردم، دانشگاه‌ها و خوابگاه‌ها، دست به دستگیری‌های کور در شهرها زده‌اند.
بسیاری از سازمان‌های مدافع حقوق بشر اکنون نسبت به این روند ضد انسانی هشدار داده و خواهان مداخله دولتها و همچنین سازمان ملل متحد در این زمینه گردیده‌اند. برای نمونه سازمان عفو بین‌الملل با انتشار شماره تلفن‌هایی در فضای مجازی، از خانواده‌ها و مردم بپا خاسته در داخل کشور خواسته است تا آخرین اطلاعات در مورد کشتارمردم را اطلاع رسانی کنند.
همچنین آخرین آمار انتشار یافت از سوی سازمان مجاهدین خلق، سخن از شهادت بیش از هزار قیام آفرین را دارند. بر این اساس ابعاد دستگیری‌های کور از مرز ۱۲ هزار نفر نیز گذشته است و رژیم آخوندی همچنان تلاش دارد تا از دادن آمار ارقام واقعی شهدا، مجروحان و دستگیرشدگان خودداری نماید، امری که به نوبه خود مهر تائیدی بر واقعیتی بنام وجود ابعاد گسترده سرکوب می‌باشد.
در این رابطه نیز برایان هوک، مسئول گروه کار ایران در وزارت خارجه آمریکا گفته است: «با بیرون حقایق از داخل ایران، این طور برمی‌آید که رژیم از زمان آغاز اعتراض‌ها بیش از هزار نفر از شهروندانش را به قتل رسانده است».
آخوند روحانی، امنیتی‌ترین رئیس‌جمهور نظام و مسئول اول در شورای امنیت ملی که فرمان سرکوب خونین مردم را صادر کرده، در تازه‌ترین سخنان خود بر لزوم سرکوب قیام آفرینان تاکید نموده است. وی از جمله می گوید: «باید با اینها برخورد بشود ما کاری نداریم اگر کسی تخلف کرده کسی وابسته است حالا عدد آنها هر چه هست به‌هرحال قوه قضاییه رسیدگی کند به اینها».
در چنین شرائطی به یقین هرگونه سکوت از سوی مجامع بین‌المللی و به‌ویژه طرف‌های سیاسی و تجاری رژیم آخوندی محکوم می‌باشد؛ زیرا گذشت زمان صدالبته به نفع حقوق بشر در ایران نمی‌باشد.
خامنه‌ای به جد به دنبال خرید وقت برای این دوره از سرکوب خونین می‌باشد. وی به‌خوبی می‌داند که گذشت زمان به‌موازات هرگونه بی‌عملی از سوی جامعه بین‌الملل به معنای پاشیدن خاک بر جنایات رژیم آخوندی است. چنین وضعیتی را نیز مردم ایران در سال ۶۷ تجربه نمودند. در آن دوران به‌مانند امروز، حکومت تلاش کرد تا با سکوت و عدم شفافیت در زمینه اطلاع رسانی و با فاکتور زمان، فرصت برای لاپوشانی کردن جنایات خود بخرد.
در این راستا خانم رجوی تاکید کرده است که «جامعه جهانی را فرا می‌خوانم تا به مسئولیت خود قیام کند و به این مصونیت پایان دهد..
دولتها و مجامع بین‌المللی باید هر گونه ملاحظه و مراعات در مورد این رژیم را کنار گذاشته و خواهان توقف فوری کشتار و دستگیریها شوند و اگر رژیم سرپیچی کرد باید بی‌گفتگو ماشه تحریم‌های شورای امنیت را بچکانند».
