اما تعیین تکلیف شدن سلیمانی، به مثابه ی علامت آشکار دوران سرنگونی رژیم، باعث شد که خط کشی وُمرز بندیً سیاسی بین نیروهای دموکراتیک و انقلابی از یک طرف با نیروهای میرا و تتمه های رژیم ضد بشری ولایت فقیه از طرف دیگر خود را نمایان کند.
در فردای انقلاب بهمن ٥٧ وقتی خمینی میخواست به استحکام پایه های رژیم خودش بپردازد، راه را در دجالیت، واژگون کردن مفاهیم، مار کشیدن ها و قلب کلام و واژه ها، جعل تاریخ در کنار سرکوب بیرحمانه، یافت. فقط چماق و تیر و تبر و جوخه های اعدام کفایت نداشت. یک نیروی ضد تاریخی و متعلق به قرون وسطی در سر حکومتی قرار داشت که به سرقت انقلابی موفق شده بود که کمپرادوریسم شاهنشاهی را به زیر کشیده بود. همزمان که این فاصله ی تاریخی دست رژیم را در رفرم های واقعی بسته بود، اما عدم وابستگی مستقیم رژیم به امریکا برایش این فرصت را فراهم کرده بود که جیغ ضد امپریالیستی کشیده و فریاد مرگ بر امریکا سر بدهد و همزمان نیروهای مستقل و آزادیخواه را قتل عام کند.
در دوران بین سال ١٣٥٧ تا ٦٠ مجاهدین تلاش کردند که با حداکثر انعطاف سیاسی، به افشاء ماهیت ارتجاعی حکومت در بین مردم که خمینی را در ماه دیده بودند بپردازند و به اصلاح متداول با سوزن کوه کنده و به ارائه یک جانشین مقبول اجتماعی بپردازند. در همان دوران بحث آزادی های سیاسی و اجتماعی محور انتقاد اصلی مجاهدین به حکومت بود، اما متحد سیاسی رژیم در ان دوران مثل حزب توده به رهبری کیانوری، باند امت به زعامت پیمان و باند اکثریت به زعامت فرخ نگهدار، ضمن دفاع جانانه و شاید به فرمان به مجاهدین میتاختند که در "این دوران آزادی های سیاسی نه تنها مقوله ی اصلی نیست، بلکه در مقایسه با مبارزه با امپریالیسم مقوله ی دست چندم است." سرنوشت رقت بار رهبری حزب توده نیاز به بازگوئی ندارد . بعد از سرکوب سال ٦٠ و ٦١، و تثبیت ارتباطات رژیم با ایالات متحده، شتر سرکوب رژیم هم یقه ی حزب توده را گرفت و از کیانوری و طبری، عابد و زاهد و مسلمانا تولید کرد. پیمان هم به سکوت و حیات خفیف و خائنانه تن داد و تنها در دوران خاتمی دوباره تا حدی خود را در انظار نشان داد.
مجاهدین به این طیف میگفتند "جبهه ی متحد ارتجاع"
حزب توده هم یک ترجیع بند داشت به نام کلان سرمایه داران و بزرگ زمین داران که دشمن داخلی نظام ضد امپریالیستی امام بودند و مدعی بود که مجاهدین در تبانی با این کلانان و بزرگان با رژیم دشمنی میکنند. البته حزب خوشنام هرگز حتی اسم یک نفر از این کلان سرمایه داران و بزرگ زمین داران را نبرد که با مجاهدین متحد شده اند. سازمان جوانان حزب تحت عنوان اکثریت تا حدی پیش رفت که نیروهایش در بسیج مساجد فعال بودند، در کمیته های مختلف رژیم البته با تقیه و ریش کار میکردند و شعار اصلی شان" مسلح کردن سپاه پاسداران به سلاح های سنگین بود".

از طرف دیگر بعد از طولانی شدن مبارزه برای سرنگونی رژیم ملایان، نیروهای مدعی نمایندگی اقشار میانه به مجاهدین شلاق میزدند که در و دروازه ی شورا را باز بکنند تا این نیروها هم وارد شورا بشوند و خلاصه همه با همی راه بیافتد و حضرات از قبل مبارزه ی مردم و مجاهدین دوباره به صدرات و ریاست برسند، از مجاهدین کله شق، قطع امید کردند. این افراد در مراحل مختلف جنگ خانمانسوز ایران و عراق از پیشرفتهای ارتش و سپاه تحت امر خمینی داد سخن داده و دلشان برای یونیفورم پوشهای رژیم غش و ضعف میرفت.
وقتی مجاهدین بر خط سرنگونی تاکید کردند و خواستار تشکیل ارتش آزادیبخش شدند، دیگر در توان حضرات نبود که مدعی انقلابیگری، وطن پرستی، ملی گرائی، و .... بشوند. بلکه صدای مشترک انها با رژیم و بی بی سی این بود که خشونت بد است و مجاهدین از خمر های سرخ تندروتر هستند.

با تشکیل ارتش آزادیبخش حضرات حساب کردند که مجاهدین سوختند و با رفتن به عراق دیگر میتوان با تبلیغات جهنمی آنها را از سر راه برداشت . بی بی سی هرشب پادوی استعماری خودش باقر معین را به پشت بلندگو میفرستاد تا " اشتباه تاریخی " مجاهدین برای رفتن به عراق را دستاویز حمله قرار بدهد. بقایای از گور گریخته ی رژیم شاه هم نفس و همزبان با رژیم به مجاهدین انگ وطن فروشی میزدند. وطن حضرات همان ام القراء آخوندی بود . ولی وقتی موج عملیات ارتش آزادیبخش بالا گرفت و بالاخص در دوران بعد از فتح مهران در عملیات چلچراغ، از نگرانی برای مردم غیر نظامی که گفته میشد بین آتش رد و بدل شده بین مجاهدین و ارتش و سپاه، گیر کرده بودند زاری میکردند و به روی مبارک نمی اوردند که منطقه ی مهران از هفت سال قبل از عملیات از سکنه خالی بود و هیچ غیر نظامی در ان منطقه وجود نداشت!
با شروع دوران رفسنجانی همه ی میانه باز های دروغین، توده ای های نادم، اکثریتی های مبغون از درهم ریختن شوروی، در زیر عبای سردار سازندگی گرد آمدند و مدعی شدند که مردم دیگر دنبال انقلاب نیستند . عملیات نیروهای مجاهدین در داخل کشور منکوب میشد، بکی از هوشمندان این جماعت از ابنکه نیروهای ستاد داخله ی مجاهدین لوله ی نفت را در خرداد ماه منفجر کرده بودند شکایت میکرد که مردم بدبخت در سرما چه بکنند ؟ گویا که در ارادت به بارگاه رژیم یادشان رفته بود که خرداد ماه، ماه قبل از شروع تابستان است!!!
با ظهور خاتمی، حضرات دیگر خدا را بنده نبودند که همه و همه در جهان و کهکشان رفرمیست شده اند به جز مجاهدین که انقلابیگرشان غیر قابل درمان است.
هنگامی که قهرمان ملی علی اکبر اکبری لبخند شادی را با حذف لاجوردی، بر لبان میهن و اعضای خانواده ی مقاومت نشاند، حضرات نوشتند که
"مجاهدین لاجوردی را به دادگاه نبرده اند و این عمل غیر حقوقی به جنبش مدنی و آرامش طلب، کمک نمیکند."
موضعگیری خاتمی در مورد سرباز اسلام خواندن لاجوردی سر دژخیم به هلاکت رسیده ی رژیم، پرده از چهره ای شیخ خندان مرتجع برداشت و ماهیت ضد بشری او را نمایان کرد.

مقصود از این یادآوری ها این است که تاکید بر مرز بندی سیاسی بین خلق و ضدخلق از جدیت شرایطی ناشی میشود که در نزدیک به چهل سال در ایران حاکم بوده و ناشی از سلیقه های گذرای محفلی نیست.
استراتژی مبارزاتی اختراع این گروه یا آن سازمان نیست بلکه ناشی از ماهیت و عملکرد نظام حاکم است.
نیروهای که بله به رژیم را در مقاطع مختلف تحت عنوان مودراسیون و کمک به جامعه ی مدنی و پرهیز از خشونت و تقویت نرم تنان حکومتی را توجیه میکردند، اکنون باید در سوگ یکی از پلید ترین جنایتکاران تاریخ معاصر، یکی از سر سخت ترین مدافع عملی اصل "صدور انقلاب " به خط شوند و برای عارف جلاد شان خاک به سر بریزند. اما چهل سال دجالگری رژیم بدون تاثیر نیوده، حضرات الان پیام حفظ رژیم را با جمله پردازی در مورد حاکمیت عراق و بد جنس بودن ترامپ و قهرمان ملی بودن سلیمانی آویخته و با قلب واقعیات سعی میکنند به حیات خائنانه سیاسی خود ادامه بدهند.
به چند نمونه از در فشانی های جبهه متحد ارتجاع - ورژن ٢٠٢٠ توجه بفرمایید

اکثریتی های پوست انداخته هم از موضع جنت مکانی
فتوا صادر میکند که:
"حزب چپ ایران(فدائیان خلق) خواهان تنش زدائی از مناسبت دو کشور است؛ عملیات ایذائی جمهوری اسلامی و متحدان منطقه‌ای آن علیه آمریکا در عراق، تشدید تنش و ترور توسط آمریکا را محکوم می کند."
حزب مسکو پرستان که انگار هنوز در دوران قبل از ١٩٩٠ زندگی میکنند مینویسد:
حزب توده
"ترور قاسم سلیمانی به ‌دستور دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا، و با نقض آشکار حاکمیت ملی عراق و همه قوانین بین‌المللی، بی‌شک می‌تواند خطراتی مهلک برای منطقه به‌همراه داشته باشد."

و در اقتدا به ولی فقیه ادامه میدهد:
"برخلاف تمایل نیروهایی مانند سلطنت‌طلبان و مجاهدین خلق که در مقام کارگزاران دولت ترامپ عمل می‌کنند و خواهان دخالت نظامی آمریکا بر ضد میهن ما هستند،"
نتیجه ی اخلاقی: این حزب خیلی صلح طلب است!!!

خمینی پرستان دوران طلائی هم نشان میدهند که هنوز سرباران و سربازان ولی فقیه هستند.

تسلیت مشاوران میرحسین موسوی: فداکاریهای صادقانه سردار سرافراز، قاسم سلیمانی طی هشت سال دفاع قهرمانانه از کشور در مقابل تجاوز بیگانگان و نقش ایشان در شکست داعش فراموش ناشدنی است!.

شیاد شماره دوم رژیم هم نمیخواهد عقب بماند.
"محمد خاتمی، رئیس جمهور سابق ایران در پیام تسلیتی، کشته شدن قاسم سلیمانی فرمانده سپاه قدس را "خسارتی است بسیار برای اسلام و ایران" دانست. او نوشت که آقای سلیمانی "به دست جنایت‌کاران متجاوز به منطقه و عراق" کشته شده و "او را به مقصد مطلوب خود" او "که شهادت" بود رسانده است".

باند مغلوب درون حکومتی هم فرقی ندارد.
پروانه سلحشوری، نماینده اصلاح طلب مجلس ایران در حساب توییتر خود نوشت که "حاج قاسم سلیمانی چهره‌ای منحصربفرد در عرصه مبارزه با تروریسم در منطقه بود. او نوشت که آقای سلیمانی "عمر خویش را صرف دفاع از خاک وطن در سال‌های جنگ‌تحمیلی و پس از آن نمود" و "در نهایت، خود قربانی تروریسم شد."
اما باید توجه داشت که درفشانی حضرات تکرار خزعبلات قدیمی نیست، در این چهل سال دهها هزار از فرزندان این میهن به خاطر آزادیخواهی به دار کشیده شده اند،، صدها هزار نفر محبوس شدند، شلاق خوردند، میلیون میلیون نفر از مردم و جوانان ایران در جنگ ضد میهنی به تنور نابودی ریخته شده و آواره شده و در چنگال فقر واعتیاد زندگی شان نابود شد، صدها هزار نقر از مردم بیگناه سوریه نابود شده، دهها هزار مردم عراق توسط سلیمانی به سیخ کشیده شده و مثله شده و با سوراخ مته در جمجمه شان در کنار خیابانی و یا در بیابانی بیرحم زندگی شان پریشان شد
اینها کارنامه ی همین سردار عارف حضرات است که این جرثومه های رذالت در دفاع از او به روی مجاهدین و مقاومت ایران چنگ میکشند، و به خودشان مدال صلح طلبی و مدنیت و ترقی خواهی میدهند، زهی بیشرمی و وقاحت بیمرز!

واقعا جز سرنگونی رژیم چگونه میتوان راهی بسوی آینده گشود؟ این جماعت مدافعین دروغگوی قرون وسطی هستند، با چنگ و ناخن از رژیمشان دفاع میکنند و با همین رژیم هم دفن خواهند شد. حکم تاریخ گذار از کهنه به نو بوده و هست. انتخاب ما این هست که در کدام سوی این تحول پر شور جا بگیریم !