تهدیدات دیکتاتوری ولی فقیه مبنی بر خروج از پیمان عدم توسعه سلاح اتمی به یقین دارای تبعات بسیار سنگینی برای حکومت خواهد بود.
این وضعیت لرزان برای رژیم آخوندی در حالی است که حاکمیت با مجموعه‌ای از بحرانهای لاعلاج داخلی و بین‌المللی روبه‌رو است. براین اساس می‌توان پیش بینی کرد که خامنه‌ای در چنین وضعیتی اساساُ توان برداشتن قدمی دیگر برای تشدید تضادها و سرازیر شدن تحریم ها و فشارهای بیشتر علیه سیاست های مخرب خود را نخواهد داشت.
براین منطق دو تابلو برای حاکمیت می‌تواند مفروض باشد، نخست ادامه بازی «موش و گربه» و ادامه این سیاست با نقض هرچه بیشتر توافق اتمی بطور خزنده و دوم عملی نمودن این تهدیدات و خارج شدن از پیمان عدم توسعه سلاح اتمی.
به یقین دومین تابلو زمانی می تواند اجرایی شود که دیکتاتوری ولی فقیه به مانند کره شمالی به یک قدرت اتمی تبدیل و به سلاح اتمی دست یافته باشد. برای نمونه در سال ۲۰۰۳ و پس از آنکه کره شمالی به قدرت اتمی تبدیل گردید و اساسا خود را در وضعیتی برتر یافت خود، ضمن خروج از پیمان منع گسترش سلاح اتمی، دست به قدرت نمایی در مقابل جامعه جهانی زد.
در مقابل این وضعیت نیز جامعه بین الملل با تصویب قطعنامه «۱۵۳۰» در شورای امنیت ملل متحد پاسخ این سرکشی ها را این‌گونه داد: «هرگاه فعالیت هسته‌ای کشوری تهدیدی برای صلح و امنیت کشورهای دیگر گردد، شورای امنیت حق دخالت خواهد داشت».
با توجه به واقعیتهای فوق و بویژه وضعیت حقوقی در زمینه بین المللی، میدان بازی برای خامنه ای بسیار محدود و عملا بسته می باشد، زیرا در صورت برداشتن این قدم و شاخ و شانه کشیدن علیه جامعه بین الملل، اینبار با کلیت «شورای امنیت ملل متحد» و مصوبات آن از جمله «قطعنامه ۱۵۳۰» روبرو خواهد شد.
لذا بسیاری از کارشناسان مسائل بین‌المللی براین باور هستند که عطف به وضعیت کنونی رژیم آخوندی، مجموعه تهدیدات اعلام شده بیشتر در راستای ادامه همان سیاست شانتاژ و باجگیری از جامعه بین المللی می باشند.
دراین رابطه سایت حکومتی فرارو (۱۰ بهمن ۱۳۹۸) در مطلبی ضمن اعتراف به این واقعیت می نویسد: «به نظر می‌رسد که یک رویکرد در ایران وجود دارد که مایل است از امکان خروج از ان پی تی به عنوان یک کارت تهدید استفاده کند».
این گزارش در ادامه به بروز بحرانی دیگر برای رژیم آخوندی در صورت خروج از ان پی تی از سوی اعضاء شورای امنیت ملل متحد اذعان کرده و می افزاید: «امکان اینکه روسیه و چین هم با دیگر کشور‌ها همراه شوند و طرف ایران را به عنوان کشورهای دوست نگیرند، وجود دارد. این اتفاق قبلا هم افتاده و این دو کشور در قطعنامه‌هایی که علیه ایران صادر می‌شود در ردیف بقیه کشورهای قرار می‌گرفتند و به این قطعنامه‌ها رای می‌دادند».
این اعترافات به معنای باز شدن سر کلاف فشار و تحریمهای اقتصادی و حتی نظامی از سوی جامعه بین‌الملل و بسته شدن شکاف در شورای امنیت ملل متحد علیه سیاستهای اتمی رژیم آخوندی می‌باشد.
