او از اعضای کنفدراسیون دانشجویان ایرانی ضد شاه بود و از سازمان چریکهای فدایی خلق ایران و مبارزه مسلحانه با شاه حمایت می کرد. بعد از انقلاب کامران به ایران بازگشت و فعالیت خود را در زمینه های ترجمه و سرودن شعر ادامه داد. کامران همیشه به یاد مردم و میهنش بود و علاقه ای بسیار به فردوسی داشت. این شور میهن پرستانه در کتاب او به نام «فردوسی و هومر، تحقیقی در حوزه ادبیات تطبیقی» به خوبی مشهود است. او با تسلطی که به زبان آلمانی داشت آثار ادبی مهمی را ترجمه و به خوانندگان ایرانی معرفی کرد. از او کتابهای شعر و مقاله و تحقیق متعددی به جا مانده است. برخی از نوشته های او اجازه نشر در ایران تحت حاکمیت آخوندها را نیافتند. کامران جمالی از جمله نویسندگان معترض به سانسور و سرکوب روشنفکران بود و همواره مرز خود را با رژیم ضدفرهنگ و ضدایرانی آخوندی حفظ کرد.
فقدان او را به جامعه روشنفکران و نویسندگان متعهد و مردمی میهنمان تسلیت می گوییم.