حضور چشمگیر مادران شهدا، جوانان و اقشار مختلف ایرانی در این میتینگ بزرگ، به یقین آینه تمام قدی از پایه های اجتماعی مقاومت ایران و سیاست های اصولی آن برای ایران فردا می باشد.

شرکت خانم رجوی در این مراسم بزرگ و پیام قاطع این گردهمایی جهانی که در آن شخصیت های سیاسی، فرهنگی و مدافعان حقوق بشر از سراسر گیتی حضور بهم رساندند، بیان واقعیتی بنام اتحاد بین المللی علیه «ابعاد سرکوب خونین» مردم ایران و نیز «پیام سرنگونی» علیه نظام آخوندی است..
در این رابطه خانم بتانکور تاکید می کند: «رهبران جهان آزاد باید همین الآن دست به اقدام بزنند. این یعنی فهم آن چه که در ایران رخ می‌دهد و پیامدهای آن. به‌طور خاص تروریسم تحت نام مذهب که خیابانهای ما را فراگرفته توسط رژیم ایران تأمین مالی می‌شود و این بارها اثبات شده است».

براین منطق است که اکنون ضرورت دخالت سازمان ملل و برپایی یک هئیت تحقیق برای بررسی ابعاد جنایت رژیم آخوندی هرچه بیشتر بارز میگردد. سخن از قتل عام بیش از ۱۵۰۰ معترض در خیابان ها و معابر شهرهای کشور می باشد که بسیاری از آنان بطور مستقیم هدف گلوله های سپاه سرکوبگر پاسداران قرار گرفته اند.
در میان قربانیان حداقل «۲۳ کودک و نوجوان» به چشم میخورد که بعضا با شلیک گلوله بر سر و صورت به شهادت رسیده اند. همچنین باید از دستگیری بیش از «۱۲ هزار» قیامی سخن یاد کرد که از سرنوشت بسیاری از آنان تا به امروز اطلاع دقیقی در دست نیست.

در نبود شفافیت در ایران آخوندزده و بدلیل عدم فشارهای بین المللی متاسفانه دیکتاتوری ولی فقیه از دادن هرگونه اطلاعاتی از نحوه دستگیری، محتوی پرونده و یا روند دادرسی خودداری نموده است.
به یقین قیام آبان در منطق خود یکبار دیگر عمق خواسته ملی برای تغییر و سرنگونی این رژیم خون آشام را به جهانیان اثبات نمود. همچنین جوهر و نخ نبات قیام صد البته از جنس «اصلاحات» قلابی در درون نظام آخوندی نبود، بلکه ریشه در فقر عمق تنفر فرودستان از حاکمیت و نیز اسلوب و سیاست های مقاومت ایران و مجاهدین خلق داشت.

بقول خانم رجوی «قیام آبان یک شورش کور نبود، یک جنبش بی‌دنباله نبود.
با ‌هیچ از یک جناح‌های رژیم پیوندی نداشت و به هیچ قدرت و دولتی در جهان مرتبط نبود».
همچنین ایشان ضمن ادای احترام به شهدای آبان خونین در سال ۹۸ تاکید کرده اند: «قیام آبان، جوشیده از اراده مستقل و آزادیبخش مردم ایران و یک الگوی واقعی از قیام و نبرد سرنگونی رژیم بود. الگویی که در آن جوانان آگاه و محروم، نیروی رزمنده آن‌اند؛ الگویی که از کانون شورشی الهام گرفته و الگویی که استراتژی مجاهدین یعنی استراتژی کانون شورشی و شهرهای شورشی را، مادیت بخشیده است».