دراین رابطه رئیس آژانس در تازه ترین بیانیه خود تاکید کرده است که «داده های اطلاعاتی (رژیم) ایران از سایت مشکوک معتبر نمی باشند». این بیانیه سپس می افزاید: «وجود ذرات اورانیوم مختلف در مکانی در ایران که به آژانس اطلاع داده نشده کماکان بایستی به‌طور کامل و فوری توسط رژیم ایران توضیح داده شوند». (سایت آژانس بین المللی انرژی اتمی ۲۸ آبان ۱۳۹۹)

ترجمان این جملات به معنای «دستکاری» و نیز «پنهانکاری» عامدانه رژیم آخوندی در زمینه همکاری با این ارگان بین المللی می باشد. مواضع آژانس در رابطه با دو سایت مشکوک که رژیم آخوندی در آنها «ازمایشات انفجاری» انجام داده است، همچنان بخشی از موانع برای دادن هرگونه «چک سفید» به دیکتاتوری ولی فقیه می باشند.

همچنین رافائل گروسی، رئیس آژانس در سخنانی تاکید کرده است: «جمهوری اسلامی ۱۷۴ سانتریفیوژ جدید را از جای دیگری به سایت هسته‌ای نطنز منتقل کرده و به کار انداخته است». (سایت دویچه وله ۱۸ نوامبر ۲۰۲۰)
پیشتر نیز گزارشات آژانس از ابعاد وسیع غنی سازی اورانیم توسط رژیم آخوندی پرده برداشته بودند. براین اساس ذخایر اورانیوم غنی شده در ایران «۱۲ برابر» حد مجاز تعیین شده در قرارداد اتمی می باشد.

به موازات این واقعیت نیز باید به سه گام دیگر از سوی دیکتاتوری ولی فقیه برای دست یابی به سلاح اتمی طی یک و نیم سال گذشته اشاره نمود.
افزایش سانتریفیوژهای مدل بالا، گاز رسانی به آنان و نیز راه اندازی یک سایت زیر زمینی مخفی از جمله اقدامات مخرب حکومت بوده اند.

این وضعیت بحرانی در حالی است که رژیم همچنان طرف های مقابل را بر «حفظ برجام» ترغیب می نماید، در حالیکه خود اولین نقض کننده توافق اتمی می باشد.
بدین سان مشخص می شود که دیکتاتوری ولی فقیه به برجام ، صرفا پوششی برای ادامه مقاصد شرورانه خود با هدف دستیابی هرچه سریعتر به سلاح اتمی، به گروگان می نگرد.

ابعاد مخفی کاری و پنهانکاری های رژیم بحدی است که صدای طرف های تجاری حکومت در اروپا نیز به آسمان بلند شده است. برای نمونه سه کشور تروئیکا و عضو برجام در بیانیه ای «نگرانی» خود را از عدم پایبندی رژیم آخوندی به تعهدات برجامی ابراز نموده اند.

دراین بیانیه که از سوی وزارت خارجه انگلیس انتشار یافته (سایت یورو نیوز ۲۰ نوامبر ۲۰۲۰) از جمله آمده است: «ایران اکنون یک سال و نیم است که تخطی‌های متعدد و جدی از تعهدات هسته‌ای‌اش انجام می‌دهد، ما همچنان نگران عملکرد ایران هستیم که منافع مربوط به عدم اشاعه در توافق را از میان برمی‌دارد. پیشرفت و تحقیق و توسعه در این راستا پیامدهای جدی در بر خواهد داشت».