نمی دانم خبر دارید یا نه بانکها برای وصول مطالبات معوق خود شرکتهایی را راه انداخته اند که به ظاهر حقوقی هستند وپرونده مشتریانی را که وامها را به دلیل اوضاع پیش آمده نمیتوانند در این اوضاع پس بدهند به آن شرکتها احاله می دهند.این شرکتها در حقیقت کارشان همان شرخری است. مشتریان بیچاره را با تهدید ضبط ملک و املاکی که در بسیاری موارد بیش از دو برابر میزان وام پرداختی است به تنگناهای جدی مواجه می کنند. جالب است بدانی که در حال حاضر سودی که بانکها به سپرده های بانکی کوتاه مدت مردم -یعنی همان پولهای ارزان قیمت به قول خودشان- می دهند رقمی حدود 6 تا 8 درصد در سال است ولی سودی که از مردم می گیرند رقمی در حدود 21 تا 28 درصد است که درصورت تأخیر جریمه ای 6 درصدی نیز به آن اضافه می شود. واقعاً وضعیت بدی شده. آنها که واقعاً در حال کار هستند با بحرانهایی جدی مواجهند که نمی دانند چگونه از آن خارج شوند. طلبکاران پولشان را می خواهند و بدهکاران نمی دانند چگونه باید بدهیهایشان راتسویه کنند چون نه می توانند محصول بفروشند نه می توانند تولید کنند ونه میتوانند بهره های بانکی و غیر بانکی را کم کنند و تخفیف بگیرند. دقیقاً بر عکس همه دنیا که وقتی با بحران اقتصادی مواجه شدند بهره های بانکی به صفر رسید تا بدهکاران بانکی بتوانند به فعالیت خود ادامه دهند و کارشان تعطیل نشود ولی اینجا برعکس نه تنها بهره هایی که از مردم می گیرند کم نشد بلکه در وصول آنها با جرائم شدت عمل بیشتری نیز اعمال شده و می شود. هر روز می بینی که تعدادی به خاطر همین موضوع کسب و کار را تعطیل و خانه نشین یا فراری و مخفی یا از اوین سر در می آورند و هیچ روزنه امیدی نیز جلوی آنها وجود ندارد. این در حالی است که وام گیرندگان متصل به نهادها و دستگاه هایی که خود بهتر می دانی از حاشیه امنیت کاملی برخوردارند وککشان هم نمی گزد! و می دانی که تبعات چنین فضایی چیست: عصبیت شدید، بی حوصلگی، پرخاشگری، استرس دائمی ، به هم ریختن روابط فردی و اجتماعی و کاری،  بیکاری روزمره ،و...یعنی به واقع برای اکثریت مردم زندگی روندی کسالت آور خسته کننده یکنواخت و تکراری و بی هدف شده که در آن هیچگونه امید و انگیزه و آرزویی را نمی توان یافت. در این اوضاع و احوال هم تلویزیون رژیم برای خواب کردن هر چه بیشتر مردم در تاکتیکی کاملاً مشخص و علنی سیل سریالهای تلویزیونی را آغاز کرده. اکنون تقریباً هر شب در ساعات 9 و 10 و11 شب 3سریال به نامهای «تاوان»، «زیر هشت»  و «فاصله ها» پخش می شود که از ساعت 9 شب تا ساعت 12 شب به طول می انجامد. در وانفسای بی پولی، بیکاری، گرمای هوا، وضعیت اجتماعی و اقتصادی و سیاسی فاجعه بار فعلی و... روندی در پیش گرفته اند که از ساعت 9 شب به بعد هم مردم نه بتوانند به بدبختیهای خود و عامل ایجاد این بدبختیها فکر کنند و نه دیگر رمقی داشته باشند تا در ساعاتی که در کنار خانواده هستند از کنار هم بودن استفاده ای ببرند. مضمون تمامی این سریالها هم به طور کلی تبلیغ جامعه ای است که وجه غالب آدمهای آن فاسد، سوء استفاده چی، حیران و سرگشته و بی هدف، خلافکار، کلاهبردار، سطحی، غیر سیاسی، صرفاً به دنبال عشق و عاشقی و برقراری روابط با جنس مخالف، ضعیف و ناتوان در حل مسائل فردی و معیشتی خود، نیازمند یک آقا بالا سر و راهنما و هدایتگر، بی منطق و عصبی و پرخاشجو، و... هستند. آدمهایی که هدفی ندارند، روزمرگی آنها را به دنبال خود می کشد، در جریان عملکرد فردی زندگی خود دچار مشکلات عدیده شده اند و مسئول و مسبب آن هیچ کس جز خودشان نیست. گویی در این جامعه تصویر شده در این سریالها حاکمیت و دولتی وجود ندارد، دولت و حاکمیت فقط جایی حضور دارد که نقش بازدارانه  و تنبیه گرانه (مرجع قضایی وانتظامی و زندانها) دارد. و از روی ناچاری و علیرغم میلش، مجبور به برخورد با آدمهای این جامعه_ آن هم از موضعی دلسوزانه! - می شود.

تصورش را بکن، اغلب مردم در حال حاضر از صبح تا شب درگیر مسائل معیشتیشان هستند، شب هم که در خانه هستند از 9شب به بعد سیمای جمهوری اسلامی تا ساعت 12شب آنها را میخکوب می کند، ساخت سریالها هم علیرغم تمامی ضعفهای تکنیکی، متنی و محاوره ای و مضمونی، چون موضوعاتی روز و مردم فهم دارد که از صبح تا شب با آن درگیرند، و بازیگرانی مورد توجه مردم در آنها بازی می کنند مورد توجه قرار گرفته بی آنکه فرصت فکر کردن به حرف نهایی واصلی این سریالها بشود

این قدری از وضعیتی است که امروز در این جا با آن طرفیم، باقی بماند تا بعد.

قربان همگی

محمد کامرانی