من نـدانسـتم ، باغ  پـُـر از داغ  میهنـم دانسـت 
                                                      

هنگام 
که فصل طلوع باغ رسید 
از عطر شورش حیاتی گل های از یاد رفته 
مَشام جهان را 
ولوله خبر گرفت . 

آه 
ای باغ اهورایی 
در اشغال « مؤمنان »  دروغ فصل های بادیه 
همچنانت زنده و شاداب بمانی به جاودان !
دربی نکوبیدند مهاجمان کوله بارشان ثروت و فرهنگ 
مگر به تاراج و پاسداری « قِدیسان » دوزخی . 

آه 
ای باغ من فتاده در چنبره رنج های بیشمار !
در مصیبت نامه شب های سخت تو 
عمرم غروب کرد در سطر سطر واژه ها . 
اینک ، 
در ستیز پرخروش برگ برگ تو 
من ، شکسته دل سال ها 
شادمان برمی خیزم تا آستان غوغایی تورا 
سجده ها کنم . 

دریغا که من ندانستم 
درذات آتش 
چگونه گل کنم . 
شکوفه های گـُر گرفته تو هست 
که می آموزدم بسی درس ها . 

آری ، 
من ندانستم 
باغ پر از داغ میهنم دانست .