آنان که دلشان بزرگ تر از دریاها و عزمشان برای کسب آزادی راسخ و ناشکستنی ست ، بر تردید پیروز می شوند.
آنان که در باورشان نسبت به حقانیت آرمان آزادی و لیاقت مردم ایران برای برخورداری از آزادی خللی ندارند  و گام هایشان همچون دماوند و سهند استوار است، بی تردید پیروز می شوند.
آنان که برای آزادی و در راه مبارزه در راه تحقق آن جانشان را وثیقه می کنند ، بی تردید پیروزند.

اهالی اشرف در پی قریب به هفتاد روز اعتصاب غذا ، صداقت را سرفراز و دروغ را شرمسار ساختند .
اهالی اشرف به مردم جهان نشان دادند و ثابت کردند که برای آزادی ایران جانشان کم ترین ره توشه ی آنان است ، حقیقت را ، همه ی حقیقت را، بیان می دارند.
اهالی اشرف به دست و دل لرزنده گان و خود باخته گان و تازه به دوران رسیده گان عرصه ی مبارزه نشان دادند که :
در طریق عشق بازی امن و آسایش بلاست
اهالی اشرف بر راه ناشناسان پای به راه پر فراز و نشیب و پر خوف و خطر مبارزه گذاشته  و بر پای پس کشیدگان بریده و خسته و بر ساحل نشینان عافیت جو و بر آسان طلبان گنجشک روزیی و  گنجشک دل، عیان ساختند که:
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
رهروی باید جهانسوزی ،نه خامی ، بی عمی
و سرانجام ، اهالی اشرف به مردم جهان ، همه ی مردم جهان و بی استثناء ، فهماندند که  در تنگنای انتخاب ناگزیر و گریزناپذیر میان ننگ و مرگ ، بی تردید مرگ را بر می گزینند . زیرا با همه ی عشقی که به زندگی دارند به این باورشان پشت نخواهند کرد که :
مرگ سرخ به از زندگی ننگین است.

شهروند اشرف شدن و اشرفی ماندن البته کار هرکسی نیست . به قول حافظ :
گوهر پاک بباید که شود قابل فیض
ورنه هر سنگ و گلی لوء لوء و مرجان نشود
برای شهروند اشرف شدن و اشرفی ماندن ، باز هم به قول حافظ:
شرط اول قدم آنست که عاشق باشی
 آری،برای شهروند اشرف شدن و اشرفی ماند ن باید عاشق بود و  یار یکدله بود  و خدا و خرما را با هم نخواست . زیرا:
شرط عاشق نیست با یک دل دو دلبر داشتن
یا زجانان یا زجان باید که دل برداشتن .
شهروندان اشرف و اشرفی ماندگان به همه ی یکدلان و دو دلان و چند دلان جهان ثابت کردند که برای جانانشان که چیزی جز آزادی مردم ایران نیست ، در نخستین گام از جانشان گذشته اند.

مبارزه برای آزادی ایران بسیار پرمخاطره و راه آن بسیار پرفراز و نشیب  و پیروزی در آن بسیار دور از نظر انداز است. به ویژه نزدیک بینان و کم حوصله گان وبی ره توشه گان، بسیار زود دچار تردید می شوند و دست و دلشان به لرزه می افتد . چنین است که در هنگامه ی آزمایش های سخت برای پای پس کشیدن ،ازهرسخنشان هزار بهانه تراوش می کندو شگفتا که نخستین بهانه ای این گونه دل تهی شدگان ،همراه با سرزنش و ملامت پایداران و بردباران و ازجان گذشته گان میدان پیکار برای آزادی است  . و همراه با این سرزنش البته انبوهی از توصیه های گوناگون برای تسلیم و سازش نیز در بسته بندی های خوش رنگ شبه مبارزه ، ارائه می کنند.
نزدیک به هفتاد روز اعتصاب غذای اشرفیان سرفراز  یک پیروزی درخشان برای آزادی خواهان ایران به حساب می آید که یک گام اساسی از عقب نشینی رژیم ضدبشری حاکم بر ایران و وابستگانش در عراق را به همراه داشته است.اما این هنوز اول عشق است و عشق را هفت وادی . بنا براین از قول نصرت رحمانی شاعر معاصر خطاب به همه ی کسانی که  دلشان برای آزادی ایران می تپد و در سر سودای دموکراسی برای ایرانمان دارند می گویم :
بیا به راه
قدم به راه گذار
اگر چه در پس هرگام چنبر دامیست
و راه ها همه مختومه بر سر دار. . .

16ـ 7ـ 1388