ده  شعــر کــوتــاه
                                                      
  رحمان کریمی

                          ــ 1 ــ

از فرمان آتش نهراسید
در شلالهٌ سرخ فام افق می دید
که عقابان از آشیانه ها
برخاسته اند .

آخرین گلوله
آخرین تبسم او را
جاودانه کرد .

                       ــ 2 ــ

یک گل
از باغ بیرون زد
تا برود به کویری
که از هر سایبان ، خالی بود .
چون به خارستان دررسید
خونین کفن صحرا شد .
درآخرین هزارهٌ مرگ باغ ها
عابری تنها ،
سایه سرخ فامی را
چتر عبورش کرد
تا مقصد .

                         ــ 3 ــ

عقاب را منقار چیدند
در اسارت بی رحم خویش
بال ها را به وسعت یک پرواز 
برآفاق گشود .
بال هایش را برشکستند تا فروافتد
 کورهٌ خورشید خونین شعاع را کرد
چشمان تیز پروازش
و
به تاریکی گفت :
نه
نه
نه !

                        ــ 4 ــ

بادبان
اگر برمی افرازی
به جانب مرداب ها مرو
باد ناموافق
گرت بََرَد به صخره و گرداب
بهتر ز منجلاب مرده خواران کرکسی .

                         ــ 5 ــ

کمانه برکش و آماج تیرم کن
میان بی بهایی خونم
صلای حق
خواهم زد .
تو
بیهوده به تکدی گشوده یی
دودست خویش
به جانب عالم .

                        ــ 6 ــ

مارمولک های کزکرده
برپوسیدگی  دیواره های عصر
معنی بیشه زاران را چه می دانند
پلنگان را صدا کن
که رفته اند
تا ستیغ کوه .

 
                         ــ 7 ــ

لاک پشتان
جهان را دور زدند
آهووشان !   ما 
هنوز ،
خوشخرامان خانه  صیاد .

                         ــ 8 ــ

درخروش فرودین آبشاران
شناگران آبگینه ها
ترسیده می شوند .
چون در رسی
ناوی باید بود
تا فرازی دیگر .

                         ــ 9 ــ

از کوچه
صدا می آید
کودکی  با سوتش
شب را
به سُخره
گرفته است .

                          ــ 10 ــ

کدامین صورتگر
صورت میهن مرا به خون آراست
که هنوزش از آن رهایی نیست ؟
پیرسالی ام را با نقابی نمی پوشانم
که آیینه یی ست این عذاب نشان
از چهره یی که به خون خویش خفته ست .

با گل های سرخ باغتان درکار
گلباران کنید
این شهیدان را .