دکتر تسلیمی، رئیس VDIM، نفر سوم از سمت چپ در پنل (ساختمان مرکز اداره مطبوعات و اطلاعات دولت آلمان)
تصورش را بکنید که قلب شما درد می‌گیرد و می‌خواهید به بیمارستان برده شوید. بعد از اینکه به تلفن کمکهای اضطراری زنگ میزنید، مدت زمان زیادی طول می‌کشد تا یک آمبولانس بیاید. وقتی که شما بالاخره به بیمارستان می‌رسید آنگاه دو پلیس به اتاق معاینه هجوم آورده و مانع از این می‌شوند که پزشکان شما را معالجه کنند.
و هنگامی که شما به اداره ذیربط نظارت بر مصونیتان زنگ میزنید، آنها آعمال پلیس ها را مورد تایید قرار میدهند!! و بعد شما به خانه برمی‌گردید و در حالیکه زجر میکشید، جان می سپارید زیرا رسیدگی ضروری و ممکن پزشکی از شما سلب شده است.
آیا شما چنین وضعیتی را غیرقابل تصور می‌دانید؟ متاسفانه این وضعیت برای اعضای اپوزیسیون ایران در عراق که تحت فشار حکومت خشونت و جنایت ایران و با اجازه دولت عراق با حمایت یونامی (نهاد سازمان ملل در عراق تحت ریاست دیپلمات برجسته مارتین کوبلر) و در یک کمپ زندان گونه در نزدیک بغداد بصورت اجباری رانده شده اند، به واقعیت پیوسته است.
بهروز رحیمیان یکی از این مخالفان ایرانی است که جان خود را از دست داد زیرا ماموران سرویس مخفی عراق در امر معالجه وی دخالت کرده و با بستری شدن ضروری او در بخش کاردیولوگی بیمارستان مخالفت کردند. درخواست کمک از یونامی که از طریق تلفن صورت گرفت نیز جدی گرفته نشد. اکنون تلاش میشود تا واقعیت رخ داده واژگونه نشان داده شود تا مسئولیت دولت عراق در جان باختن بهروز رحیمیان پوشانده شود.
شورای ملی مقاومت ایران در یک اطلاعیه از وضعیت در کمپ پناهندگی زندان گونه ی ”لیبرتی” (یک پایگاه سابق آمریکا که پیش از این کاملا غارت شده بود) و در مورد مرگ بهروز رحیمیان گزارش داده است. 9 تن از پزشکان در کمپ لیبرتی نیز یک نامه مشترک به کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل ناوی پیلای نوشته و طی آن به وضعیت عمومی بیماران در کمپ لیبرتی اشاره می‌کنند. این نامه یک سند وحشت آور از پایمال کردن حقوق پناهندگان و یک شراکت درجرم از سوی یونامی در وضعیت فاجعه بار پناهندگان در عراق می باشد.
آقای رحیمیان خودش قبل از مرگ در ناامیدی نامه هایی به مارتین کوبلر رئیس یونامی نوشته و وضعیت خود را در آنها شرح داده است. اما از سوی او هیچ کمک و یا حتی یک گفتگوی شخصی نیز مشاهده نشد. بسی فراتر مارتین کوبلر ادعا می‌کند: ”پزشکان تایید می‌کنند که وضعیت بیمار بستری شدن وی در بیمارستان را طلب ضروری نمی کرده است” و او (مارتین کوبلر) ”تاکنون هیچ شواهدی در دست ندارد که دال بر این باشند که ادارات عراقی مانع رسیدگی پزشکی (به رحیمیان) شده اند”.
اما فقط یک نامه در کار نبوده است بلکه پیگیری های تلفنی نیز انجام شده اند. اما بغیر از شعارهایی برای دست بسر کردن چیزی شنیده نشده است. اکنون آقای رحیمیان در پی بیماری قلبی او که از قبل شناخته شده بوده و مورد معالجه قرار نگرفته، فوت کرده است. مرگ او (دگر بار) تبعات این سیاست ضدانسانی را آشکار می‌کند. این نه تنها شامل سیاست شناخته شده دولت عراق میشود که تحت نفوذ دیکتاتورهای تهران قرار دارد بلکه شامل سیاست یونامی که تحت ریاست دیپلمات های آلمانی می باشد، نیز می شود.
آقای رحیمیان یک بیمار بسیار مطمئن و صبور بوده است. او با امید زیاد انتظار یک تشخیص و معاینه پزشکی را می کشیده است (معمولا زمان بسیار زیادی طول می کشد تا به یکی از ساکنان ”کمپ لیبرتی” در یک پرسدور پیچیده اجازه داده شود که آیا او اجازه دارد تحت معاینه پزشکی قرار بگیرد یا خیر). تازه بعد از اینکه ماموران عراقی در معاینه وی دخالت کردند، او برافروخته شده است. هیچ کدام از ساکنان لیبرتی اجازه ندارند که بدون همراهی سربازان عراقی به پزشک مراجعه کنند، در حالیکه مارتین کوبلر بارها وعده ”آزادی تردد” داده است.
پزشکان تاکید می‌کنند که این مورد تنها مورد از این نمونه نیست. در گذشته نیز رسیدگی پزشکی به بیماران قویا مورد ممانعت قرار گرفته است، امری که در برخی موارد به مرگ و یا به معلولیت مادام العمر یک بیمار منجر شده است. در کمپ لیبرتی تعداد بسیار زیادی ازبیماران وجود دارند که در پی دو حمله به مقر سابق اقامت آنها یعنی کمپ اشرف در سالهای 2009 و 2011 توسط واحدهای عراقی در همکاری نیروهای تروریستی قدس ایران بعضا شدیدا مجروح شده بودند و مجبورند با معلولیت های شدید جسمی و با محدودیتهایی در عملکرد بدنیشان دست و پنجه نرم کنند.
ارتش عراق در آنزمان تحت فشار رژیم ایران که خواهان نابودی بزرگترین اپوزیسیون دمکراتیک خود بود، به کمپ یورش برد و یک حمام خون براه انداخت که طی آن ده ها تن از مردم بیدفاع به قتل رسیده و بیش از یک هزار انسان مجروح شدند، در حالیکه تمامی آنها بعنوان پناهنده سیاسی تحت حفاظت کنوانسیون چهارم ژنو قرار میگیرند. بسیاری از مجروحین هنوز هم از تبعات آن تهاجم رنج می برند. در همان کمپ اشرف که مخالفان ایرانی 26 سال در آن زندگی می‌کردند، نیز از رسیدگی مناسب پزشکی در بیمارستان کمپ که سابقا بسیار مجهز بود ممانعت بعمل آمد و علت آن نیز یک محاصره پزشکی بود که از جانب دولت عراق اعمال میشد. تنها به یمن کارزارهای فشرده ایرانیان تبعیدی (به ویژه از سوی شورای ملی مقاومت) و با کمک نمایندگان مجالس و سازمانهای حقوق بشری از سرتاسر جهان است که این 3400 مخالف ایرانی هنوز در قید حیات هستند.
در حال حاضر در کمپ لیبرتی بیش از 800 بیمار وجود دارد که نیاز به رسیدگی فوری پزشکی دارند. فاکتها در مورد وضعیت رسیدگی پزشکی به آنها شوکه کننده هستند:
- تعداد بیماران جدی در کمپ لیبرتی بیش از 800 می باشد، در بین آنها بسیاری هستند که در جریان حملات به اشرف در ژوئیه 2009 و در آوریل 2011 مجروح شده اند. یک پزشک عمومی عراقی در کمپ لیبرتی اظهار داشت که در توان او نیست که برای این بیش از 800 بیمار، که نیاز به قرار از پزشکان متخصص در بغداد دارند، لیستی از اولویت بیماران تهیه کند. ”مرکز بهداشت” آنجا می‌تواند تنها تا 15 بیمار در روز را مورد معاینه قرار دهد.
- از 20 فوریه تا 20 دسامبر 2012 یعنی طی ده ماه (304 روز) مجموعا فقط 255 بیمار برای معاینه به بغداد برده شده اند. 216 تن از بیماران که کلینیک کمپ توصیه کرده است آنها توسط پزشکان متخصص در بغداد مورد معاینه قرار بگیرند، همچنان بیهوده در انتظار معاینه خود می باشند. علاوه بر این 148 بیمار در انتظار عمل جراحی بسر می برند.
- این کلینیک کمپ تنها یک آمبولانس دارد. در اکثر موارد در جریان تردد بیمار و نفر همراه او فشارهای غیرقابل تحملی وارد میشود. حتی اگر تصور شود که هیچ بیمار دیگری به بیماران حاضر اضافه نشود، بیش از دو سال طول خواهد کشید تا رسیدگی به بیماران فعلی پایان یابد.
- وضعیت در لیبرتی بسا بدتر است. دولت عراق با انتقال تجهیزات پزشکی از کلینیکی که ساکنان خودشان در اشرف داشتند به لیبرتی موافقت نکرده است. از جمله این تجهیزات یک دستگاه سی تی اسکن می باشد. این تجهیزات برای بیماران متعارف و بویژه برای چک و معاینه بسیاری از بیماران صعب العلاج مورد نیاز هستند. این تجهیزات در 26 سال گذشته توسط ساکنان مورد استفاده قرار می‌گرفتند حتی در دورانی که نیروهای ایالات متحده مسئولیت امنیت اشرف را بر عهده داشتند. اگر چنانچه سلب امکان استفاده ساکنان از این تجهیزات ادامه یابد، این امر منجر به یک فاجعه پزشکی و جان باختن افراد بیشتری در بین ساکنان کمپ لیبرتی میشود.
- از دو ماه پیش بیماران مجبورند که توسط مامورانی که وابسته به اداره نخست وزیری عراق هستند، همراهی شوند. آن ماموران رسیدگی پزشکی به بیماران را شدیدا محدود می کنند. شکایات زیادی در مورد شکنجه روانی، فشار و تحقیر اعمال شده از سوی این ماموران وجود دارد. این کنترلهای مستمر حتی اجازه یک دیدار خصوصی با یک پزشک را نیز نمی‌دهد. ماموران همچنین مصر هستند که بیمار و یا مترجم وی با پزشک باید حتما به زبان عربی صحبت کند.
ساکنان تاکنون 31 بار شکایات خود را به اطلاع یونامی و UNHCR رسانده اند. این موارد همچنین در 9 دیدار مشترک با یونامی مطرح شده اند. هربار وعده داده میشود که سربازان عراقی در امور بیماران دخالت نخواهند کرد، امری که اما تاکنون به واقعیت نپیوسته است.
باید مجددا در نظر آورد که کلیه ساکنان کمپ لیبرتی بعنوان پناهنده تحت کنوانسیون ژنو قرار دارند و از سوی یونامی و UNHCR بعنوان ”پناهجو” برسمیت شناخته شده اند. آنها منجمله حق دسترسی آزادنه به آمکانات پزشکی را دارند. کمپ علیرغم همه کشتارها و سرکوبها و محاصره های دولت عراق کماکان تحت مسئولیت دولت عراق بسر می‌برد. تقاضاهای فراوان که این کمپ رسما بعنوان یک کمپ پناهندگی اعلام شده و تحت ریاست سازمان ملل قرار بگیرد، تاکنون نادیده گرفته شده اند. در مقابل یونامی در یک تاکتیک خطرناک آنجا را یک ”کمپ گذار” اعلام کرد، امری که سیادت سازمان ملل برکمپ را منتفی می سازد. خود یونامی نیز اما در این اثنا از این حرکت می‌کند که حداقل دو سال طول خواهد کشید که 50 درصد از ساکنان در کشورهای ثالث توزیع شوند. بهای این ناکارآمدیهای یونامی را انسانها در آنجا با جان خود می پردازند.
روزنامه اینترنتی برلینر اومشآو Berliner Umschau
7 ژانویه 2013
دکتر محمد تسلیمی، پزشک متخصص روانشناسی و روان درمانی، رئیس انجمن پرسنل پزشکی ایران و آلمان می باشد.
