دوباره می کَشی ام تا دیار رؤیا ها
دوباره می بَری ام تا هر آنچه بادآباد

دوباره چشم تو در چشمه ی دلم جوشید
دوباره خنده ی تو در نگاه من گل داد

دوباره خانه و تنهائی و شب غمبار
دوباره یاد تو در روزگار بی بنیاد

دوباره بغض فرو خورده در گلو ،جاری
نگشت و بست بر اندوه دل ره فریاد

دوباره غصّه ی شیرین و شور شیدائی
دوباره صخره ی تقدیر و تیشه ی فرهاد

دوباره ابر سترون، صنوبر غمگین
دوباره باغ که با تیشه هم ـ نوا افتاد

دوباره نقش تو را در غبار گم کردن
دوباره خواهش دیدار تو ــ که شد برباد ــ

دوباره یاد جوانی ، هوای سرمستی
درین زمانه که حبسَم به قلعه ی هفتاد

وَ این که جمله فرو ریخت دُرّ دندانم
وَ این که مانده برایم فقط دلی ناشاد

کنون به راه تو اینجا نشسته ام، شاید
رسی دوباره ز راه و شَوَم ز غم آزاد

رسی دوباره ز راه و جهان کنی تبیین
بَری دوباره مرا تا دیار عشق آباد