ای پسر، ما اگر که پس رفتیم

دست و پا بسته در قفس رفتیم

پند پیران خویش نشنیدیم

لاجرم جمله در قفس رفتیم

علتش را برون ز خویش مجوی

یک جهان را برای چاره مپـوی

آن که را آزموده ای یک بار

امتحانش مکن، فسانه مگوی

ای پسر مرزها که شد مغشوش

دست هر کس رَود به هر آغوش

آن که جائی ز تو لُـغُز خورده

سازد این بار بهر تو پاپوش

زاده ی ظلمت است ظلمانی

تو برایش ز صبح می خوانی

شلغم است و هلو نمی آرد

همه سرمایه ات شود فانی

خائن و عرصه ی وفا؟ هیهات

کاذب و صُـفّه ی صفا؟ هیهات

گر بیفتی دوباره در دامش

شوی از قید او رها؟ هیهات!

    **************

وقت رفتن شد ای پسر بر خیز

از سحر خفته گان بکن پرهیز

از طلوع سپیده می خواند؛

چاوشی نغمه های شورانگیز:

گویدت جا نمان در این منزل

رفتنت هست چاره ی مشکل

ره سپر شو به سوی آزادی

ببُـر از این سکوت سنگین، دل

پاک کن سینه را ز هر تردید

دل رها کن ز قید گفت و شنید

بشکن این ظلمت شبانگاهی

دیده وا کن به دیده ی خورشید.