خیال می­کردم سیلاب اشکی را که روز و شب­های بی شمار همراه با خون دل در سوگ سرداران سر به دار ناخواسته گریستم، صلا و سوز سینه داغدارم را خاموش و بغض سرکش آواره توی گلویم را نیز ناگزیر بر قلب بی آسایش آوار خواهد کرد و پس از آن باز با آرامش، زندگی روزمره روز و شبم را مثل معمول به سر برده و سپس خاطره هولناک این فاجعه را نیز شاید مثل خیلی حادثه­ های دیگر بعد از مدت کوتاهی در نسیان حافظه گم کرده و روزمره زندگی را باز خواهم یافت. اما نه این دست داد نه آن جز آنکه بجا ماندم من مبهوت از ابعاد سهم دنائت و قساوت در دایره پیرامون و دنیای ترس آور وهم­آلودی که در آن جرثومه­ های پلشتی با بسی بی شرمی، وقاحت و رذالت، شأن والا و بی همتای سرداران دلاور و اسطوره ­های صلابت را چونان زندگی باختگانی بی قرب و اجر در غربت و قربانی شده در حلقه قدرت­خواهی راهبران جلوه و بازتاب داده و زبونانه ­تر از جلاد، همچنان شمشیر آخته را بر گلوی زخمی قربانی می­سایند.

راستش آنوقت در اول کار گرچه از اینهمه نامردمی و انبوه حقارت و شقاوت سخت دچار دل آشوب و نفرت شده و میباشم اما نهیب زدم به خود که معقول بیاندیشم و به خود دلداری بدهم: در جنجال و آشوب جهانی که یکسر همه جولانگاه دلالان و باج­بگیران جهاندار شده، در معرکه بازاری که واژه­ ها و کلام را تهی از بار معانی و همه ارزشها را فاقد مفهوم و تعریف درست پیشین­ نموده­اند، در روزگار مصیبت­ باری که انسان­­ سردرگم معاصر گاهی در فقدان آرمانی متفاوت و مترقی­ تر از آنچه که هست یا بوده و از دست رفته و اغلب نا­آشنا و بی شناخت نسبت به پدیده­ای مترقی و موجود، سرخوردگی و کینه به حق از خیانت جهانبارگان و بی جربزگی­ تنها ابر قدرت جهان را ناآگاهانه در پذیرش ادعا و ادا و تظاهر کاذب و پیچیده در زرورق ضد استعماری و ضد امپریالیسم ملایان فاشیست بارز نموده و به اشتباه دل به سراب آن می­بندند، آنوقت در حصار این دوران و در چنبره مجموعه چنین شرایط ناهنجار البته آرمانی متعالی ­و برتر، راه و روشی پیچیده و بسی مشکل­تر، راهبری گزیده­ و برجسته ­تر و رهروانی استوار و شایسته ­تر میباید تا در عصر جاری، جان و روان را یکجا در مصاف تیر و تبر، داغ و درفش و موشک و مرگ سپر نمایند و با صبر ایوبی، پایمردی اسطوره­ای و صلابت رسالت­گونه، دنیای سنتی فرتوت را با همه کاستی­ها و فرودستی آن یکسره در هم ریزند، طرحی نو دراندازند و جهانی دگرگونه بنا سازند که این عزم و اراده، رفتار و منش و راه و روش نیز البته بی کم و کاست و ناچار بر دوش و سهم همه نخبگان و پیشاهنگان تاریخ و رهروان آنهاست تا در حیطه آفرینش و خلق ارزشهای والای جدید، فراتر از زمان و سنت­های دست و پاگیر آسیب رسان، بی اعتنا به حقد و کینه ­های کور، ناسزا و ناجوانمردی­، حسد و سیل اتهام ناروا که بر سرشان آوار میشود، به سوی آینده دگرگونه روشن گام بردارند و به بهای هستی و توان، کاروان تا نیمه راه رفته را در مسیر نوین و خطیر به سر منزل آخر برسانند حتی اگر خیل یهودا صفتان نیز هیچ از رسم خیانت و رذالت بی حد در مورد آنان کوتاه نیایند و لشگر ارباب تباهی شب تا صبح در میدان گشاد پوچی و ولنگاری تاخت و تاز کند تا در گرد و غبار برخاسته از سم­ کوبی در فضای بسیار باز و سرسبز! مجازی، رسم انسانی و سنت پایداری سربداران دلیر دوران را به خواست و میل ملایان، بی حاصل و بی رنگ نموده و شاید آن را به حذف یا نابودی سوق دهند.

اینکه اما در عصر شتاب، گستردگی رسانه­ ها و نشر آگاهی، ناکسانی از جرگه ولگردان بی جربزه جهان مجازی، بی مواجب یا با حد اکثر آن محض انجام وظایف با نشر اراجیف ـ از نوع گوبلز ملایان یا مزدوری و رذالت ـ وارد گود شده و در باره”مسعود“ و نقش غرور آفرین رهبری ایشان یا اشرفیان به ویژه زنان مجاهد ”گاو گند چاله دهان“ از هم باز کرده و با نشخوار اصطلاحات تکراری لومپن­وار همراه با اقساط از قبل پرداخت شده یا با پیش قسط و سفارش، به تحریف و جعل حقایق در باره این نسل بی همتای پیشتاز برآیند، بی تردید آلودگی مزمن به وقاحت از نوع فقاهت و حجم انبوه تلنبار شده از گنداب ذهن و زبان آنان فقط بر سر و صورت خودشان و همپالکی های آخوندی پاشیده شده و لجن بارگی و هرزه دریشان یکجا به نهایت و تنها در مکاره بازار اراذل و اوباش هم سنخ خریدار خواهد داشت.

شأن برجسته و تقدیر شایسته نسل زنان مجاهد همانا حضور بی نظیر، جدی و پر شور آنان در مقاومت خونبار ایران و پذیرش ایفای نقش­ های سنگین کلیدی و مسئولیت های عظیم در جنبش آزادیخواهانه بی همتایی­ست که بعنوان تنها پادزهر فاشیسم مذهبی، عزم و رزم نبردی نابرابر را چشم در چشم و چنگ در چنگ هیولای هار دینی بر عهده گرفته و در این راستا، سخاوتمند و دلسوز از هر آنچه که داشته و دارد گذشته تا بی هیچ چشمداشت با جانفشانی بسیار در چار چوب تشکیلات ضروری، محبت، صلح و آزادی را به مردم و میهن زخمی سوخته در آتش جهل و فساد ملایان هدیه کند و جهان و تمدن در آستانه نابودی آن را نیز شاید از چنگال اختاپوس بنیادگرایی رهایی بخشد. به این ترتیب زن مجاهد موحد و مسلمان متکی بر باورهای اصیل و مترقی اسلام، نبرد در راه آزادی و عدالت را نیز برتر از زندگی عادی و وظایف معمول روزمرگی و لزوما حتی ارجح بر حیات فیزیکی دانسته و در این راه صعب از هر آنچه برایش دلچسب و محبوب­تر است ـ خانواده و فرزند ـ نیز گذشته تا در راه عقیده و جهاد، همه چیز و جان را نیز دستمایه آن سازد: ”واسه آزادی واسه داد، رد شدن از فصل بیداد، خیلی سینه سوزه اما، بهترین­ها رو باید داد“. با همین باور و ایمان، زنان مجاهد فراتر از بعد زمان و رسم جاری ایام، بگونه ­ای شکوهمند و شگفت­ انگیز بر شاخسار بلند مقاومت میهن، سهم شهامت بی شباهت، اوج استقامت و صلابت میهن ­پرستی زن ایرانی را در خلاء هر جنبش و مقاومت مترقی دیگر درجهان، در انظار همگان به قضاوت گذاشته و با حضور گسترده و عمل خلاق، ضرورت پذیرش و انجام نقش پیشتاز زنان را در دوران معاصر بخصوص در جوامعی با اکثریت مسلمان و سنت­های دست و پا گیر جاری در آن مسجل ساخته اند. حالا چنانچه در دنیای سهمگین سود، ستم و سرمایه­ های کلان، روسپیگری­های سیاسی، فساد و فروپاشی کسی از رده شبه دستار بر سران، واسطه ­های بی واسطه استعماری و مجاری مستعمل مجازی این را واقعا هیچ نفهمد ـ که بعید می­نماید ـ اما برحسب وجوه دریافتی و­ کینه عمدی آن را نه فقط نفی و تکذیب بلکه در قالب روشنفکر فقاهتی مورد توهین یا دهان دریدگی قرار دهد، بگمانم باز جای تعجب هیچ باقی نمی­ماند. تاریخ معاصر نیز بر این امر گواه صادق بسیار دارد که پیشتازان، سنت شکنان و نو­آوران پیوسته و تا دنیا بوده و هست در معرض کینه و عناد انواع دشمنان بی شرم و شرف و بهتان و خیانت آنان بوده و خواهند بود تا آنکه البته بنا بر سنت و رسم همین تاریخ، به هر حال روزی انواع اجیران آلوده به ملایان اما به ظاهر وطنی­ باید با نام نامی ایران و تحت لوای درفش شیر و خورشید نشان در پیشگاه مردم میهن و داد­گاهی عادل با صلاحیت قاضی و قضاوت، پاسخگوی همه جرم، جنایت ­و خیانت خود باشند.