مشاور عالی حکومت در سازمان حفاظت محیط زیست در تازه ترین سخنان خود به گوشه هایی از ابعاد وخیم و چشم انداز تیره و تار بحران آب اعتراف کرده است. وی با بیان اینکه سالانه ۱۰ میلیارد مترمکعب اضافه برداشت آب از ذخایر زیر زمینی در جهان انجام می شود (خبرگزاری حکومتی ایرنا ۲۲مهر ۹۴) گفت: «۸۵ درصد آب های موجود کشور برداشت می شود که با روند فعلی، ایران تا ۱۵ سال دیگر تبدیل به کویر می شود. خشکی از جنوب کشور شروع شده و به سرعت به سمت شمال کشور در حرکت است».
این کارگزار حکومتی در ادامه به خشکسالی رودخانه های بزرگ کشور مانند زاینده رود و کارون اشاره کرده و می افزاید: « آب زاینده رود که ۲۵ سال پیش دو میلیارد متر مکعب در سال بود، اکنون به زیر یک میلیارد کاهش یافته است ضمن اینکه خشکی کارون شدت گرفته، به طوری که عمق آن در اهواز به یک متر رسیده و امروز دیگر قایق تسمه ای هم نمی تواند در آن حرکت کند، آن هم در رودخانه ای که از گذشته های دور امکان تردد کشتی در آن فراهم بود».

بحران آب و آینده تبدیل کشور به کویر برهوت تنها به برداشت آب های زیرزمینی، احداث چاه ها و قنات های غیرقانونی، سیاست سد سازی های مخرب  محدود نمی شود، زیرا عطف به مجموعه گزارشات پیشین از سوی ارگانهای حکومتی، مهم ترین عامل برای بحران آب در ایران، همان «سوء مدیریت» و نبود نبو دسیاست های راهبردی و عزم جدی از سوی دولت های دست نشانده ولی فقیه می باشند.
برای نمونه مرکز مطالعات محیط زیست حکومتی پیشتر (خبرگزاری نیروی تروریستی قدس تسنیم ۴ مهر ۹۳) به دلائل اصلی بحران آب در ایران آخوندزده اینگونه اعتراف کرده بود: «بحران آب در ایران ۳ عامل اصلی دارد: توزیع نامتناسب منطقه ای جمعیت، کشاورزی ناکارآمد، سوء مدیریت».

وضعیت بحرانی آب در کشور که با خود خشکسالی رودخانه ها، دریاچه ها، تالاب ها و بسیاری از سدهای آب رسانی در پشت شهرهای بزرگ را به همراه آورده است، بر اساس شاخص های سازمان ملل متحد به خطوط قرمز و برگشت ناپذیری وارد شده است. برای نمونه به نوشته دانشنامه ویکی پدیا: «با توجه به اینکه در دهه ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ خورشیدی حدود ۶۹ درصد از کل آب تجدیدپذیر سالیانه مورد استفاده قرار می‌گیرد، براساس شاخص سازمان ملل، ایران نیز اکنون در وضعیت بحران شدید آبی قرار دارد. بر اساس شاخص مؤسسه بین‌المللی مدیریت آب نیز، ایران در وضعیت بحران شدید آبی قرار دارد.[۲] بنا بر شاخص‌های ذکر شده، کشور ایران برای حفظ وضع موجود خود تا سال ۲۰۲۵ باید بتواند ۱۱۲ درصد به منابع آب قابل استحصال خود بیفزاید که این مقدار با توجه به امکانات و منابع آب موجود غیرممکن به نظر می‌رسد».