به‌یقین بروز این بحران فزاینده یک‌شبه نبوده بلکه ماحصل سیاست‌های ضد محیط زیستی رژیمی است که با سیاست‌های مخرب بسیاری از منابع آبی کشور را برای اهداف نظامی و توسعه‌طلبانه خود به هدر داده است.
متروکه شدن روستاها، از بین رفتن منابع آب زیرزمینی، خشک‌سالی دریاچه‌ها و رودخانه‌های کشور و نیز پروژه‌های مخرب سدسازی و استفاده ابزاری از منابع آبی برای پروژه‌های سپاه پاسداران تماماً ازجمله عواملی هستند که اکنون به بحران بیابانی شدن کشور ضریب زده‌اند.
این کارگزار حکومتی در بخش برنامه ۲۰ ساله مدیریت بیابان کشور با اعتراف به اینکه «کاهش منابع آبی و توسعه خشک‌سالی در کشور نگران کننده است» ادامه می‌دهد: «بیش از ۹۰ درصد اندوخته‌های آبی کشور را از دست داده‌ایم» (سایت حکومتی سلامت نیوز ۱۵ آبان ۱۳۹۵)
به‌یقین به‌کارگیری از لفظ از دست دادن اندوخته‌های آبی کشور به معنای تائید پروسه غیرقابل جبرانی است که در روند منطقی خود به قبولاندن وقوع خشک‌سالی گسترده به افکار عمومی، آن‌هم در کوتاه‌مدت است.
وی در ادامه به تبعات خشک‌سالی اشاره کرده و می‌افزاید: «نابودی تنوع زیستی از دیگر مؤلفه‌های بیابان‌زایی است، بررسی‌ها نشان می‌دهد کشورهایی که در روند خشک‌سالی قرار دارند، گونه‌های گیاهی آن‌ها هم در معرض خطر قرار می‌گیرند که این روند در ایران بسیار نگران کننده است».
ترجمان این جملات نیز به معنای از بین رفتن بخش‌های عظیمی از گیاهان و جانوران کمیاب و در لیست سازمان‌های بین‌المللی است که برای نمونه باید به انواع «ببر مازندران یا شیر ایرانی، یوزپلنگ، میش مرغ و یا تمساح پوزه کوتاه» اشاره نمود. همچنین درراستای بیابانی شدن نیمی از کشور باید به تبعات وخیم این بحران به‌ویژه رشد روزافزون گردوغبارها، آلایندگی‌های غیر متعارف و یا فرونشست زمین اشاره نمود. برای نمونه بنا برداده های حکومتی فرونشست زمین در تهران سالانه بالغ بر ۳۶ سانتیمتر بوده که ۹۰ برابر استاندارهای بین‌المللی است. همچنین در استان‌هایی مانند «چهارمحال و بختیاری، خراسان رضوی، خراسان شمالی، بجنورد، هرمزگان، کرمان، یزد و اصفهان» وضعیت به همین مراتب خطرناک ارزیابی شده است.
این کارگزار رژیم ضمن اعتراف به این وضعیت بحرانی می‌افزاید: «بر اساس شاخص‌های بین‌المللی، در مدت ۱۰ سال یعنی از ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۶ رتبه محیط زیستی ایران از بین ۱۵۰ کشور از ۶۷ به ۸۴ تنزل یافت که این نشان از وضعیت نامناسب محیط زیستی در کشور دارد».
وی اظهار کرد: «آخرین مرحله بیابان‌زایی در کشور فرونشست زمین است، زمانی که از آب‌های زیرزمینی بی‌رویه برداشت شود زمین نشست می‌کند و دیگر قابل بازگشت نیست زیرا زمین حالت اسفنجی دارد و وقتی آب خود را از دست می‌دهد مانند یک اسفنج جمع می‌شود و دیگر به حالت اولیه برنمی‌گردد و این خسارت دیگر قابل جبران نیست».
