۲۱ انسانی که چیزی جز جان خود ندارند که در این مبارزه مرگ و زندگی برای کسب حداقل حقوق انسانی به گرو بگذارند.
عفو بین الملل این وضعیت را «شرم آور» خواند.
اعتصاب غذای زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج موسوم به رجایی شهر از ۳۰ژوییه شروع شده است. در این روز ماموران زندان به این زندانیان که برخی‌شان از سالها پیش، در سالن ۱۲ بند ۴ گوهردشت بودند، حمله کردند و ضمن غارت وسایل و پولهای زندانیان، آنها را با ضرب و شتم و بدون کمترین وسیله و امکاناتی به بند دیگری که مجهز به دهها دوربین مدار بسته و دستگاههای شنود برای کنترل زندانیان است، منتقل کردند. زندانبانان، به هنگام انتقال حتی عینکهای زندانیان را شکسته و کارتهای خرید آنان را برده و حسابهای آنها را خالی کرده اند.
لباسها و داروهای زندانیان به آنها داده نشد. و وسایل شخصی و حتی عکسهای خانوادگی آنها به غارت ماموران زندان رفت. فشار و محدودیتهای غیرانسانی آن چنان است که حتی صابون و مواد بهداشتی به زندانیان داده نمی شود.
فقدان وسایل خنک کننده در گرمای تابستان و در حالی که به خاطر مسدود بودن کلیه پنجره ها با ورقه های فلزی امکان ورود هوا نیست حال بیماران تنفسی را وخیمتر کرده است.
نبود مواد بهداشتی از قبیل صابون موجب گسترش بیماریهای پوستی در بین زندانیان شده است. زندانیان حتی لباس کافی در اختیار ندارند.
زندانیان اعتصابی که اکثرا توان حرکت ندارند، از بیماریهای مختلف از جمله بیماریهای قلب، ریه، کلیه، رنج می برند و بسیاری از آنها به خاطر انتشار پارازیت به سردردهای مزمن و بیماریهای اعصاب دچار هستند.
راستی آیا این عبارات برایتان آشنا نیست؟
آیا به یاد بازداشتگاههای آلمان نازی و اردوگاه مرگ آشویتس نمی افتید؟
آن هم حالا در قرن بیست و یکم، جلو چشم جهان، با روزانه دهها خبر و صدها و هزاران انعکاس از وضعیت این زندانیان در شبکه های اجتماعی؟ آیا شرم‌آور نیست؟
دژخیمان رژیم، نه تنها از هر گونه رسیدگی به زندانیان اعتصابی خودداری می‌کنند بلکه آنها را به طور مستمر محدودتر کرده و با تهدید به انتقال به انفرادی تحت فشار می گذارند. زندانیان محکوم به اعدام نیز تهدید شده اند که در صورت ادامه اعتصاب غذا، احکام اعدام آنان سریعتر در دستور کار قرار خواهد گرفت.
امیرقاضیان یکی از زندانیان اعتصابی هم چنان در زندان انفرادی است.
نقض حقوق بشر به وحشیانه‌ترین شکل در ایران ادامه دارد. اعدامهای هر روزه و هزاران نفر که زیر حکم اعدامند و زندانیانی که تنها به جرم اعتقاداتشان، سالهای سال، تحت آزار و اذیت قرار دارند و حالا در طول شبانه‌روز با دوربین و وسائل استراق سمع کنترل می‌شوند. زندانیانی که پی در پی شکنجه می‌شوند و از حقوق ابتدایی خود محروم‌اند.
آیا خانم موگرینی، مسئول سیاسی اتحادیه اروپا در سفر به ایران، سوالی هم در مورد این زندانیان کرد؟ یا گرفتاریهایی مثل گرفتن عکس سلفی با کارگزاران رژیم، فرصتی برایش باقی نگذاشت؟
خواهر یکی از زندانیان اعتصابی از جهانی که نظاره می‌کند می پرسد: اگر این زندانیان جانشان را در اعتصاب غذا از دست بدهند آیا کسی هست که پاسخ بدهد؟
راستی آیا کسی هست که پاسخ بدهد و آیا کسی هست که از این رژیم جنایتکار سوال کند؟
