سخنرانی آقای ترامپ رییس جمهور آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل، به حق می توان آن را در سیاست آمریکا؛ بی سابقه و سرفصلی نوین تلقی کرد. من که هوادار مقاومت ایران خاصه سازمان پر افتخار و سربلند مجاهدین خلق ایران هستم، در این نوشتار می خواهم موقتا هواداری را کنار بگذارم و صرفا به عنوان یک ایرانی که به صحنه سیاسی ایران و جهان نگاه می کند، مسئله را مورد توجه قرار دهم. ما ایرانیان البته نه از نوع ته سفره خواران رژیم و نه بلغمی مزاج های سیاسی، سی و هشت سال است که از سیاست سراسر مماشات و حمایت های پنهان و آشکار رؤسای جمهور آمریکا و دیگر ابرقدرت ها، خون دل خورده ایم و رنج ها کشیده ایم. ناچارم به سن و سال خودم که به هشتاد رسیده است برای آگاهی جوانان و میانسالان اشاره کنم. از این هشتاد سال، شصت و هفت سال آن بدون کوچک ترین فترت و وقفه به سهم ناچیز خود در کار مبارزه سیاسی بوده ام. سیزده سال پیش از آنهم، کنار پدر و در مجالس پدر شاهد و شنوای مسایل مبارزاتی بودم  یعنی بازی های  کودکی هم به خود ندیدم. این را گفتم تا خوانندگان عزیز توجه داشته باشند که از منظر یاد شده و تجربیاتش می خواهم با مسایل امروز با شما سخن بگویم. به زبان مردمی، دیگر مفاهیم و عناوینی چون امپریالیسم یا انترناسیونالیسم (با الف مفتوحه) توی کَت این پیرمرد نمی رود. آخر وقتی شورای ملی مقاومت و مجاهدین خلق از انقلاب سخن می گویند، خانم ها و آقایانی هستند که از تغییر جهان صحبت می کنند یعنی عصر انقلابات سپری شده است!. وقتی می خوانند یا می شنوند که آقای ترامپ از تغییر رژیم سخن می گوید، یاد امپریالیسم و جناح نئوکان ها می افتند. انگار که آمریکا در دوره اوباما، بوش، کلنتون و ... امپریالیسم نبوده و در همین چند ماه امپریالیسم شده است . هدف و مرض اصلی کجاست؟ چشم دیدن مجاهدین را نداشتن چه خاصه در اعتلا، پیشرفت و جهانی شدن آن. من به عنوان یک ایرانی اگر سمبل و مظهر اسطوره شیطان هم می رفت پشت تریبون سازمان ملل و گوشه یی از خواست سالیان ملت ستمدیده ایران سخن می گفت، شیطان پرست نمی شدم اما برایش کف می زدم. آقای ترامپ اشاره داشت به نارضایتی عمومی که رژیم بی رحم و ستمگر ملایان از این نارضایتی روزافزون در هراس است و جز سرکوب توأم با عوامفریبی راه گریزی ندارد. هر ایرانی با غیرت و وجدان از این سخنرانی رییس جمهور آمریکا دلش خوش می شود و به وجد می آید. گناه سازمان مجاهدین خلق همین که زیر سیطره استبداد حاکم و سیاست همراه بین الدول ، تحت هیچ اهرم نیرومند فشار و هجوم و تبلیغات سنگین مسموم؛ یک قدم از هدف اصلی خود یعنی سرنگونی و رهایی خلق ایران پا پس ننهادند که هیچ که دل همه موانع کوه آسا را با چنگ و دندان پاره کردند و به پیش رفتند. فقط دشمنان، بی انصاف ها و بی خبران سیاسی سختشان هست قبول کنند که مقاومت ایران در سخنرانی تاریخی رییس جمهور آمریکا که مثل صائقه بر رژیم و جهان سیاست فرود آمد با تلاش های فوق طاقت، نقش و سهمی دارند. همین چیزهاست که رژیم را کباب کرده و عده یی را در خارج کشور آسیمه . خوش انصاف ها!! اگر ذره یی غم ملت را داشتند فقط این آخرین خبر که در یک روز سیزده اعدام و قطع سه دست به دست قهارترین دزدان جنایتکار تاریخ معاصر ایران صورت گرفته، کافی بود که آتش بگیرند و دیگر لغزخوانی برای دل تنگ خودشان و ملایان؛ نکنند.
   نارضایتی عمومی به صورت اجتماعات اعتراضی سراسر ایران را فراگرفته است. خانم مریم رجوی رییس جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت که من او را یک قهرمان تاریخ خونبار و فلاکت بار امروز میهنم می شناسم بارها و بارها و اخیرا هم به شدت و حدت نارضایتی اقشار و طبقات محروم جامعه اشاره کرده اند. پرستاران، معلمان، کارگران ، غارت شدگان، کولبران زحمتکش همه و همه گواهی می دهد که رژیم تبهکار روی بشکه عظیمی از باروت خشم مردم دارد با ترس حکومت می کند. من به سهم خود از طریق اسکایپ و بعضا تلفن از نارضایتی جوانان با خبرم. مشت نمونه خروار است. چند سال پیش برآورد شد که نیم میلیون شاعر در ایران است. از این نیم میلیون اگر شاعران اهل صله که در مجلس خامنه یی جنایتکار جمع می شوند تا آبروی شعر و شاعری را ببرند و به نواله یی برسند، منها کنیم؛ اکثریت چشمگیر نیم میلیون شاعر همه ناراضی و ضد رژیم هستند. هر چند از حیث فرم و بیان گرفتار نوعی بازگشت ادبی هستند چه در قالب کهن و چه نو اما از جهت محتوا نا به سامانی ها و دردهای اجتماعی آگاه و خطر کننده اند. رژیم به دنبال پیدا کردن رد این شاعران است و همگان می دانند که در این سال ها چه شاعران که دستگیر شدند و چه وبلاگ نویسان که به زندان افتادند. و باز هم در ایران چه پرشمار وبلاگ و وبسایت بی نام و نشان شاعر و نویسنده (یا با نام مستعار) ضد رژیم موجود و فعال است. متأسفانه سایت ها و وبلاگ های کاملا ضد رژیم در خارج کشور هک می شوند تا مردم نبینند و نخوانند. این تنها سیمای آزادی تلویزیون ملی ایران است که رژیم هر چه زور زده، خوشبختانه چاره آن نکرده است. و من خبر دارم که سیمای آزادی روز به روز بینندگان بیشتر و بیشتری پیدا می کند. چرا ؟ چون به تنگ آمدگان ایران زمین، دردها و خواسته ها ی خود را در آن می بینند و از زبان این رسانه می شنوند.
   به هر حال سخنرانی آقای ترامپ در مجمع عمومی سازمان ملل، نقطه عطف تاریخی قابل ملاحظه یی ست که ما آن را به فال نیک می گیریم و مردم ایران باید به این امر مهم واقف باشند که شرایط جهانی برای قیام آنان فراهم تر از پیش است. و بدانند که اگر از این فرصت طلایی استفاده نکنند و به خیابان ها نیایند، کار رهایی به این آسانی ها صورت تحقق نخواهد یافت. زیرا مقاومت ایران با حمله نظامی به جد مخالف است و این مخالفت به کرات از زبان مریم قهرمان شنیده شده است. در ثانی نه آمریکا و نه هیچ دولت دیگری قصد حمله به سرزمین ایران را ندارد و این امر برای یک سیاسی واقع بین کاملا قابل ملموس است، مگر آنکه و حوش حاکم با دیوانگی های خود؛ سبب آن شوند. دولت آقای ترامپ می خواهد عرصه را بر رژیم تنگ و تنگ تر کند و این بعد از هشت سال سیاست ننگین اوباما، خود اقدامی مهم در جهت خواست مردم ایران است. حالا بگذار تا باز هم اره کشان بی خاصیت و رژیم پرور در باره شجاع ترین شجاعان عصر حاضر یعنی مجاهدین سرفراز خلق ایران، به نفس زدن بیافتند و کُرکُری بخوانند.