ننوشیدم از چشمه ی نوش عبرت

کنم از ستمگر محبّت گدائی

در این ظلمت آباد بی پیر دیرین

نروید به چشم ام گل روشنائی

به خورشید دادم ز حسرت پیامی

که ای آشنای قدیمی کجائی

نکردم عنایت به کبریت و شمعی

کشم انتظارت که شاید برآئی

سپردم عنانم به دستان تسلیم

گریزنده گشتم ز چون و چرائی

نگاهی نکردم در آئینه ی دل

نگفتم به خود؛این غریبه شمائی؟

به یادم نیامد که پیری دل آگاه

به من داد دستور مشکل گشائی

تو خود کرده ای اختر خویش را بد*

نباشد فلک را سر بی وفائی

*ناصرخسرو قبادیانی:

تو خود چون کنی اختر خویش را بد

مدار از فلک چشم نیک اختری را