این عقب نشینی، اعترافی عیان و آشکار به ضعف مفرط رژیم و ولی فقیه فرتوت و اسقاطی آن در برابر اراده سترگ و حقانیت مقاومت تاریخی مردم ایران برای نیل به حاکمیت ملی است. از این گذشته، این رجعت و انقباض به درون، نشان از تعادل قوایی جدید بین رژیم و مقاومت و به نفع مقاومت، در عرصه بین‌المللی دارد. عرصه ای که رویکرد مماشات - قبل از هر چیز به خاطر بن بست استراتژیک رژیم و در محاصره قرار گرفتن همه جانبه آن توسط مقاومت و مردم، دیگر قادر به یاری رساندن و فرجه خریدن برای رژیم تروریست نیست.
تروریسم رژیم در خارج به طور بنیادی دو هدف را دنبال میکند: در جهت تحکیم ماشین اختناق در داخل، و همچنین پیشبرد سیاستهای خارجی رژیم در جهت اقتدار رژیم. از این زاویه، رأی دادگاه آنتورپ بر علیه تمامیت رژیم و تبعات امنیتی لو رفتن گسترده سرانگشتان اطلاعاتی و تروریستی رژیم در رابطه با مورد اسدی، ماهیت و خصوصیتی اختناق شکن دارد.
شکست سهمگین رژیم در دادگاه و عقب نشینی آن، در ابتدا و بیش از همه به مزدوران و پاسداران سیاسی آن در خارج از مرزها یک شوک روحی و بغایت امنیتی وارد کرده است. آنها دیگر به هیچ کس و هیچ چیز نمی توانند اعتماد کنند، و از سایه خود هم بسی هراسدارند. آنها در برزخ نه زیستن و نه مرگ خود، به عذاب اضطرابی دردناک، فزاینده، و ممتد، دچار و لحظه تلف میکنند. از این پس، هررابطه ای با رژیم بر علیه امنیت و زندگی حقیر روزمره شان عمل خواهد کرد.
همانطور که مسعود گفت "هر کجا که قطره ای از قانون و ذره ای از عدالت و انصاف وجود داشته باشد" و در هر دادگاهی، برنده آن مقاومت ایران می باشد. رژیم به چنان حضیضی از ضعف و ذلت در غلتیده که در هر کجا که قادر به اعمال مطلق قدرت خود نباشد، در برابر مقاومت بازنده است. اما دیری نیست که اعمال مطلق قدرت هم تاب و توان مقابله با خروش خلق و آتش فشان شورش در داخل مرزهای کشور را نخواهد داشت. به راستی که محل دادگاه و میعادگاه عدالت برای خلق به پا خواسته و شورشی، در نبرد آخرین و در جای جای ایران، و همه جای ایران، خواهد بود.
شکست تمامیت رژیم در مقابل تمامیت مقاومت در دادگاه آنتورپ بلژیک، نویدبخش پیروزی مردم و مقاومت در کوچه و خیابانهای شهرها و روستاهای ایران است. این شکست رژیم، نقطه عطفی است در پروسه و روند فزاینده فروپاشی آن.
